Με αφορμή την απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Λάρισας

Με αφορμή την απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Λάρισας για τους συλληφθέντες στα Δεκεμβριανά και τον προσωρινό «παροπλισμό» του τρομονόμου


1,5 χρόνο μετά την επιστράτευση του τρομονόμου, η δικαιοσύνη αποφάσισε πως δεν υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις για να κατηγορηθούν οι ενήλικες νεολαίοι των Δεκεμβριανών, με βάση αυτόν.

1,5 χρόνο τώρα ψάχνουν να βρουν αν τα παιδιά είναι τρομοκράτες ή όχι, αντί να κυνηγάνε τους ληστές και τους κλεφτοκοτάδες που ξεπουπούλιασαν την Ελλάδα και συνεχίζουν να μας κυβερνάνε ακόμα.

Αλλά φαίνεται, φοβούνται και τους προβληματίζουν περισσότερο οι ανήλικοι νεολαίοι, γιατί ξέρουν πως έχουν περισσότερο ευαίσθητη μύτη και δεν αντέχουν τη βρώμα και τη δυσωδία του σάπιου καθεστώτος που συνεχίζει να επικρατεί στη χώρα μας.

Η νεολαία έσπασε, το Δεκέμβρη του 2008, τις βιτρίνες του συστήματος και φύσηξε λίγος αέρας αισιοδοξίας, στο σάπιο σώμα της κοινωνίας. Το κίνημα αλληλεγγύης στους συλληφθέντες εκείνου του ξεσηκωμού πρέπει να συνεχίσει, πιο ενωμένο και πιο μαζικό, με στόχο να καταργηθεί ο τρομονόμος, με βάση τον οποίο διώχθηκαν οι συλληφθέντες διαδηλωτές και ο οποίος «ψηφίστηκε» με μια παρωδία δημοκρατικής νομιμότητας, από μια χούφτα βουλευτών διαφορετικού κόμματος απ αυτό που κυβερνούσε και με μια διαδικασία που μόνο κατάντια δείχνει για το σημερινό καθεστώς και μπορεί να συγκριθεί μόνο με την τωρινή διαδικασία «ψήφισης» των μέτρων καταδίκης του ελληνικού λαού στη φτώχεια και την καταστροφή.

Αλλά ο τρομονόμος δεν έπεσε σαν από μηχανής θεός στα παιδιά. Συγκεκριμένα πρόσωπα και μηχανισμοί προσώπων τον ανέσυραν. Τα πρόσωπα αυτά συνεχίζουν να παριστάνουν τους δικαστικούς λειτουργούς και τους πολιτικούς υπεράνω υποψίας και είναι έτοιμα, αυτά και ομοϊδεάτες τους, την επόμενη φορά, να ξαναχτυπήσουν.

Καλώ κόμματα, φορείς και συλλογικότητες, να δημιουργήσουν ένα Ταμείο Βοήθειας Αδίκως Διωχθέντων και Αποκατάστασης της Δικαιοσύνης, για να μπορέσουμε να διώξουμε δικαστικά τουλάχιστον, τους ανθρώπους αυτούς, που άπλωσαν τα χέρια τους πάνω στη νεολαία, μ αυτό τον άτσαλο και άδικο τρόπο, για ν αποτρέψουμε μελλοντική παρόμοια εκδήλωση, αυτών και των ομοϊδεατών τους. Το αίτημα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, βοηθά το στόχο αυτό.

Η δημοκρατία και η δικαιοσύνη είναι το πεδίο μας. Δεν είναι το πεδίο τους. Πρέπει να δείξουμε πόσο αγύρτες είναι και πόσο κακοποιούν και τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη.

Πρέπει να δείξουμε στη νεολαία ότι μπορεί να διαλυθεί η ιδεολογική καταχνιά και η θεωρητική σκατίλα που σκεπάζει τη σημερινή κοινωνία και δημιουργεί τον ψεύτικο ουρανό που πλακώνει σήμερα τις καρδιές των ανθρώπων. Το βλέμμα της σημερινής νεολαίας έχει τη δυνατότητα, αν δει καθαρό ουρανό, να τον τρυπήσει κι αυτόν και να φτάσει ακόμα παραπέρα…

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την πρόοδο της κοινωνίας, έξω από την πλέρια ανάπτυξη της δημοκρατίας ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς τους διάφορους «σοσιαλισμούς», -ισμούς κα (στην ουσία δηλαδή για τη λύση του ζητήματος των ταξικών ανισοτήτων ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙ ΑΥΤΟ), έξω απ την πλήρη ανάπτυξη της δημοκρατίας ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ.

Γιατί ο λαός, για να υποστηρίξει ένα μεγάλο μετασχηματισμό της κοινωνίας, πρέπει να δει στην πράξη, ότι οι γραφειοκράτες, που αναγκαστικά θα κληθούν να διανείμουν, τους κατ ανάγκη άνισα κατανεμημένους και ελλιπείς πόρους, στην πρώϊμη φάση της νέας κοινωνίας, θα τους κατανέμουν δίκαια και θα έχει και ο ίδιος ο λαός λόγο (θ ασκεί έλεγχο) σ αυτή τη λειτουργία. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν αναπτυχθεί στο μέγιστο βαθμό η δημοκρατία ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ.

Ασφυκτιά τόσο η κοινωνία μέσα στο τσόφλι/ζουρλομανδία που την έχουν περιορίσει, που μορφές λειτουργίας της νέας κοινωνίας, ξεπετάγονται από παντού, από μόνες τους, χωρίς «αριστερή» ή «σοσιαλιστική» καθοδήγηση. Όπως στη Βραζιλία, σε 36 πόλεις, όταν ενώσεις εμπόρων, δικηγόρων, πανεπιστημιακών και κοινωνικές οργανώσεις, αποφάσισαν να ελέγξουν τους δήμους αποκτώντας πρόσβαση στα έγγραφά τους, για την καταπολέμηση της διαφθοράς.

Κανείς λαός δεν θα εμπιστευτεί γραφειοκράτες που δεν θα έχουν δώσει απτά και έμπρακτα δείγματα αφοσίωσης στη δημοκρατία ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ. Κι ένα πρώτο δείγμα για τους διάφορους οπαδούς των διαφόρων «σοσιαλισμών» είναι η ελεύθερη και ανοιχτή ιδεολογική διαπάλη και όχι οι ιδεολογικοί μονόλογοι μπροστά στους οπαδούς τους, στα σημερινά σκοτεινά παραμάγαζα.

Η δημοκρατία είναι το πεδίο μας. Δεν είναι το πεδίο τους.

Λάρισα 28 Μάρτη 2010