ΛΑΡΙΣΑ ΑΝΗΛΙΚΩΝ "ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ"

Χίλιες λέξεις για το Δεκέμβρη -Η εξέγερση ως ανάσα και ως ...τρομοκρατία

Της Ηρούς Διώτη, βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ
Δευ, 06/12/2010

Υπάρχουν κάποιοι που κουβαλούν ακόμα το Δεκέμβρη πάνω τους μ’ έναν άλλο, δύσκολο τρόπο. Και τον κουβαλούν κάθε μέρα από τότε
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ΄ τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή...». Τάσος Λειβαδίτης
Γι’ άλλους είναι αυτό που εδραιώθηκε στο δρόμο, ο δικός τους δημόσιος χώρος, η άρνηση της κανονικότητας. Γι’ άλλους είναι μια απορία. Γι’ άλλους το μέλλον, γι’ άλλους η οργή. Γι’ άλλους τα δικά μας «Δεκεμβριανά». Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που βλέπουν στα Δεκεμβριανά του 2008 μια φάρσα, και μια πολιτική ιδεολογία με τρομακτικό πρόσωπο (!) στους μαχόμενους στα Δεκεμβριανά του 1944, όπως διαβάσαμε στον Τύπο• φευ, «…κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς με ιδεώδεις υποτακτικούς…».
Σε κάθε περίπτωση, ο Δεκέμβρης ήταν μια εξέγερση, σε όποιο στρατόπεδο κι αν είσαι. Είτε φιλικό είτε εχθρικό με αυτήν.
Ήταν επίσης μια ρωγμή στην ιστορία, την πολιτική, το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ήταν η πρώτη αντίδραση σε μια κρίση όπου οι περισσότεροι και οι περισσότερες από μας δεν είχαμε ακόμα καταλάβει ότι ήταν ήδη εδώ. Οι νέοι όμως, «που τους έλεγαν αλήτες», ήταν ήδη στο μέλλον. Είχαν ήδη βιώσει το αδιέξοδο και το άδικο. Έτσι, η σφαίρα του ειδικού φρουρού που δολοφόνησε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, πυροδότησε ταυτόχρονα την Εξέγερση, γιατί πρώτα απ’ όλα οι νέοι και μετά όλοι οι άλλοι ψάχνουν έναν κόσμο δίκαιο που να τους χωράει. «Ζητείται Ελπίς», έγραφε ο Αντώνης Σαμαράκης και έλεγε: «…είχα κι εγώ πιστέψει πως θα ρχότανε αυτός ο κόσμος, ένας κόσμος καινούριος, αλλιώτικος... ένας κόσμος που θα έδινε σ΄ όλους τους ανθρώπους ελευθερία και ειρήνη και ψωμί... Άλλα δεν ήρθε... δεν ήρθε αυτός ο κόσμος. Η βεβαιότητα που είχαμε, έγινε σκόνη... Ήρθε η Διάψευση... Τώρα είμαι κι εγώ ένας Διαψευσμένος...».
Η εξέγερση υπογράμμισε αυτά τα λόγια και εναντιώθηκε, πρώτα απέναντι στην κρατική καταστολή και τη βία της αστυνομίας, και μετά σε όλους όσους διέψευσαν ελπίδες και ποδοπάτησαν δικαιώματα, ζητώντας η ίδια όλα όσα της ανήκουν. Η πολιτική εξουσία τρομοκρατήθηκε και αιφνιδιάστηκε, μέρος της κοινοβουλευτικής αριστεράς συντάχθηκε με τους κυρίαρχους, τα ΜΜΕ οργίασαν... Ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, κάτι που, όσοι και όσες είμαστε στο χώρο αυτό, το σκεφτόμαστε με ανακούφιση, ανεξάρτητα αν δεν μπόρεσε τελικά να επικοινωνήσει ουσιαστικά με αυτά τα τμήματα των νέων και της κοινωνίας που βρέθηκαν στο δρόμο. Ο Δεκέμβρης άλλαξε πολλά. Το δυναμικό του και η πολιτική του παρακαταθήκη θα είναι εδώ για πολλά χρόνια ακόμα και ο ιστορικός του μέλλοντος θ’ ασχοληθεί ιδιαίτερα μαζί του.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που κουβαλούν ακόμα το Δεκέμβρη πάνω τους μ’ έναν άλλο, δύσκολο τρόπο. Και τον κουβαλούν κάθε μέρα από τότε. Οι 11 ανήλικοι μαθητές που συνελήφθησαν στις 8 και 9 Δεκεμβρίου 2008 στη Λάρισα, στα γεγονότα που ακολούθησαν την πορεία διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και που δικάζονται ως τρομοκράτες (!) στις 9 του Δεκέμβρη. Τον κουβαλούν στα σχολικά τους σακίδια, παρουσιαζόμενοι κάθε 1η του μήνα στο αστυνομικό τμήμα. Τον κουβαλούν στο σχολείο τους, μην μπορώντας καν σε εκδρομή σχολική να συμμετέχουν στο εξωτερικό, αφού τους έχει απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα. Κουβαλούν μαζί και φόβο και απορία, και ενοχές προς τους γονείς, γιατί είναι παιδιά. Υπάρχουν στιγμές που σιωπούν και στιγμές που οργίζονται.
Οι γονείς τους για μια ολόκληρη νύχτα, εκείνη τη νύχτα, αναζητούσαν τα παιδιά τους. Δεκατετράχρονα και δεκαεπτάχρονα παιδιά που η αστυνομία τους στέρησε το δικαίωμα στην επικοινωνία με οποιονδήποτε.. Όλη τη νύχτα την πέρασαν στο κρατητήριο με βρισιές, προπηλακισμούς και ειρωνείες, από τις δυνάμεις της «τάξης». Αυτοί οι γονείς είδαν ξαφνικά έναν κόσμο να ανατρέπεται. Το τραυματικό αυτό βίωμα, τους περισσότερους τους κινητοποίησε, τους πολιτικοποίησε, τους άλλαξε τις προτεραιότητες, τους επανακαθόρισε και επανεκίνησε την καθημερινότητά τους .
Η πόλη της Λάρισας τραντάχτηκε. Ένα πρωτόγνωρο γεγονός έφερε στην αρχή αναταραχή. Κάποιοι έμποροι βγήκαν στο δρόμο με καδρόνια να υπερασπιστούν τις περιουσίες τους, απέναντι στην απειλή ότι «ορδές βαρβάρων» καταφτάνουν από χίλιες μεριές να κάψουν τα μαγαζιά τους. Ακόμα και η δημοτική αρχή, ως άλλος «υπηρέτης της νομιμότητας», σήκωσε το δάκτυλο σε μαθητές και φοιτητές, καλώντας τους να φύγουν, να γυρίσουν σπίτι τους.
Και στη συνέχεια ήρθε η αλληλεγγύη από τον απλό κόσμο. Δημιουργήθηκαν δεσμοί ανάμεσα σε ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους, με διαφορετικές εντελώς αφετηρίες και διαφορετικούς στόχους για τη ζωή. Ξαφνικά η Λάρισα στα μάτια μας έγινε κάτι σαν Γκόθαμ Σίτυ που βγήκε από τις σελίδες των κόμικς: μια πόλη που οι αρχές μετατρέπουν έναν παραλογισμό, ένα άδικο, σε συνειδητή επιλογή. Κατηγορούν ανήλικα ως «τρομοκράτες». Δυστυχώς γι’ αυτούς, βέβαια, δεν έχουν απέναντι τους σιωπή και συνενοχή.
Η δίκη αυτή δεν έχει καμιά κοινωνική νομιμοποίηση. Ο αντιτρομοκρατικός εδώ επιστρατεύτηκε για να εκφοβίσει, να «συνετίσει» και να τιμωρήσει τη νεολαία που διεκδικεί και διαμαρτύρεται. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ένα κατηγορητήριο που λέει ότι οι ανήλικοι «….συγκρότησαν δομημένη και με διαρκή δράση ομάδα/εγκληματική οργάνωση, η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών… η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής, που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως….και είχε την δυνατότητα να εναλλάσσεται και να αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς να υφίσταται αλλαγή…»;
Η αδιανόητη αυτή κατηγορία και η ομηρία στην οποία κρατάνε τους ανήλικους μαθητές, οδήγησε εν τέλει την κοινωνία της Λάρισας στην αγανάκτηση. Άνθρωποι που είδαν τα παιδιά τους σ’ αυτά τα παιδιά, δεν ήταν και δεν είναι διατεθειμένοι να επιτρέψουν να σύρονται ανήλικοι μαθητές στα δικαστήρια με κατηγορίες που προκαλούν κλαυσίγελο.
Όλοι και όλες εμείς που ζούμε στην Λάρισα, όλοι και όλες που είμαστε αλληλέγγυοι/ες, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε η δίκη αυτή να αποτελέσει πρόβα και μήνυμα υπακοής και σιωπής, όπως κάποιοι θα ήθελαν. Ούτε αφετηρία για παραδειγματισμό, ώστε να σταματήσει κάθε μάχη που θα δίνεται από δω και πέρα για έναν καλύτερο κόσμο.
Στο τέλος τέλος, καμία κοινωνία δεν μπορεί να ανεχτεί, την ίδια στιγμή που οι κυβερνώντες και συγκυβερνώντες λεηλατούν την δημόσια περιουσία και καταδικάζουν τον κόσμο στην φτώχεια και την ανέχεια, να σέρνονται τα παιδιά της στα δικαστήρια διότι «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις»…
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=1010