ΛΑΡΙΣΑ ΑΝΗΛΙΚΩΝ "ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ"

Γραπτές παρεμβάσεις στην εκδήλωση-συζήτηση της 19 Νοέμβρη στη Λάρισα με θέμα «Δίκες της νεολαίας με τον τρομονόμο: Παραλογισμός ή συνειδητή επιλογή; Η κοινωνία πρέπει να υπερασπίσει το μέλλον της»



Φωτεινή Τσαλίκογλου
Καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πάντειο

Μερικές σκέψεις για τη δίκη στη Λάρισσα.

Πώς να μιλήσω; Σαν μητέρα, σαν ψυχολόγος ή σαν απλώς πολίτης που ζει την εποχή μιας αδιανόητης κρίσης;

Σαν μητέρα δεν μπορώ να μην σταθώ στον πόνο και στο σπαραγμό του γονιού όταν βλέπει το παιδί του να κατηγορείται μέσα από ακυρωτικές της ίδιας του της ζωής διαδικασίες και να μην μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Σαν μητέρα δεν μπορώ να μη σταθώ στην απόγνωση μιας άλλης μητέρας που σήμερα εδώ φωνάζει ‘’έλεος’’ Και κλειστά αυτιά χτίζουν γύρω της απροσπέλαστα τείχη παρανόησης και αναλγησίας.

Σαν ψυχολόγος δεν μπορώ να μην σταθώ στην καταστροφική συνέπεια του στίγματος στον ψυχισμό ενός νέου. ‘’Οταν ορίσεις κάτι σαν πραγματικο γίνεται πραγματικό στις συνέπειες του’’. Σκεφτείτε τι συμβαίνει όταν στιγματίζεις ως τρομοκράτη ένα δεκαεξάχρονο παιδί. Όταν του εναποθέτεις την ετικέττα του επικίνδυνου υπονομευτή της δημοκρατίας.

Για ποια δημοκρατία όμως μιλάμε? Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν μικρά παιδιά προβάλλουν ως ενσαρκώσεις του απόλυτου κακού;
Και τώρα θα μιλήσω ως πολίτης. Ως πολίτης που ονειρεύτηκε κάποτε μια άλλη ζωή. Μια άλλη εκδοχή κοινωνικής ύπαρξης και συνύπαρξης. Οπου δεν θα υπήρχαν έντρομοι πολίτες, εμφοβα πλάσματα που καλούνται να μοιραστούν ένα μέλλον που δεν υπάρχει. Mε τα χαλαρά και ασαφή περί τρομοκρατίας κριτήρια δυνάμει τρομοκράτης μπορεί να βαφτιστεί ο καθένας μας. Η δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από εμφοβους, παγωμένους στο συναίσθημα και τη σκέψη πολίτες. Ο φόβος, βλέπε ο τρόμος, είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Σε ωθεί να πετάξεις στα σκουπίδια τις αδικοξεχασμένες αξίες της αλληλεγγύης, της επιείκεια, της κοινωνικής συνοχής. Θυμηθείτε την κραυγή των δεκαεξάρηδων όταν στα ‘’τρομοκρατικά συλλαλητήρια’’ του 2008 κραύγαζαν ‘’φοβάμαι να γίνω 18 χρονών’’ Ποιος θα λογοδοτήσει γιαυτό τον φόβο:

Όταν γίνονται τέτοιες δίκες ας μην αναρωτιόμαστε γιατί οι νέοι στρέφουν την πλάτη τους στην Πολιτική, αν μην αναρωτιόμαστε για την από-νομιμοποίηση των θεσμών, ας μην αναρωτιόμαστε για την άλλη βία που καιροφυλακτεί και πάει να γίνει ο μοναδικός τρόπος ύπαρξης. Ας μην αναρωτιόμαστε γιαυτή την άλλη, την ύπουλη μορφή βίας που εκτρέφει αυτή η εποχή. Τη βία στον εαυτό, τη βία στον άλλον, τη βία ως μοναδικός τρόπος ύπαρξης. Όχι δεν είναι αυτή ακριβώς η ζωή που κάποτε ονειρευτήκαμε.
Σε αυτή τη δίκη διακυβεύονται πολύ περισσότερα απ ότι ισχυρίζεται το κατηγορητήριο. Διακυβεύονται όλες οι ηθικές και αξιακές συνιστώσες της ίδιας της υπόθεσης της Πολιτικής.
Κι όμως ότι κι αν λέμε το μέλλον δεν είναι νεκρό. Ας του δώσουμε μια ευκαιρία ζωής.